La Cucina del Sole

Souvenir de Bruxelles

Na een dagje werken in Brussel heb ik mezelf beloond met mijn lievelings Belgische chocolade...

 

:)

Samen eten: lamsbout uit de oven

Samen koken, samen eten. Twee van mijn favoriete bezigheden.
Veel vrienden aan een grote tafel, bubbels, gelach, hapjes en één "groot" gerecht.
Twee lamsbouten van ongeveer 3 kg per stuk, ontbeend en simpel op smaak gebracht met fijngesneden rozemarijn, hele knoflooktenen, zout en peper aan de binnenkant, honing aan de buitenkant.
Een recept van vriend Gigi Bazzani, fantastische kok en grote vleesexpert, helaas afwezig.

Eenmaal opgerold en vastgebonden met rolladetouw masseer ze met honing en leg ze in een grote braadslede met rooster (fantastisch deze van Ikea). Leg ze bovenop de rooster, dus, zodat het vlees overal een mooi korstje krijgt.
Besprenkel de lamsbouten met een beetje olijfolie extravergine en leg ze in de voorverwarmde oven - op 100-110°C - voor circa 2,5 uur. Meet af en toe de kerntemperatuur op. Als die 55°C bereikt zijn ze klaar, mooi sappig en rosé van binnen.
Laat het vlees 10 minuten in de braadslede rusten bedekt met aluminiumfolie en snijd daarna in plakken.

Een foto van de gare bouten heb ik niet, we waren aan het eten en moesten het vlees snel snijden voordat het koud werd.

Everybody, look surprised! :)

Lambrusco: niet alleen zoet en goedkoop

Iedereen kent de goedkope, zoete Lambrusco die al jaren overal te koop is. Lekker op studentenfeestjes en af en toe, als je echt in een junk bui zit, bij je (diepvries)lasagne.
Duidelijk geen hoogtepunt op wijngebied, om het zachtjes uit te drukken.

Gelukkig is er goed nieuws in wijnland: sinds kort is de droge Lambrusco waar ik het al eerder over had (hier, om precies te zijn) ook in Nederland te vinden. Yuppie!
Ik heb blijkbaar zo vaak staan zeuren dat ik droge Lambrusco wilde tegen de wijnmeneer van de groothandel waar ik zo'n 2-3 keer per week mijn boodschappen doe (de Kweker), dat hij op stap is gegaan om een goede, droge Lambrusco te vinden. En dat is hem gelukt. Hulde! :)

De Pruno Nero van het huis Cleto Chiarli heb ik graag in mijn glas. Niet alleen in mijn glas, eigenlijk. Als het even kan gebruik ik namelijk een flinke scheut van deze heerlijke rode bubbels ook voor een zachte, iets zoetige pastasaus met uien, rozemarijn en pancetta.
Hier het recept.

P.S.: drink deze wijn lekker koel (zo'n 12°C). Ik zet hem altijd een tijdje in de koelkast voor het serveren. De naam van deze wijn googlen levert een paar verkoopadressen op waar je geen pasje voor nodig hebt...


Salsa di cipolle al Lambrusco secco (uiensaus met droge Lambrusco)

Ingrediënten voor 4 personen

3 grote gele of witte uien
200 gr. pancettablokjes
1 of 2 takjes verse rozemarijn
2 glazen droge rode Lambrusco
olijfolie extravergine
zout
zwarte peperkorrels

Snipper de gepelde uien en bak ze zacht en glazig in een bodempje olijfolie.

Bak de pancettablokjes apart in een koekenpan zonder vet te gebruiken (er komt genoeg vet uit de pancetta) samen met de fijngesneden rozemarijnblaadjes en een (klein) handjevol gekneusde zwarte peperkorrels.

Voeg twee glazen Lambrusco secco aan de uien toe. Voeg de pancetta met rozemarijn en laat de wijn verdampen tot je geen alcohol meer ruikt. Laat alles verder garen op zacht vuur. De saus moet goed indikken zonder stroperig te worden.
Breng op smaak met zout en veel versgemalen zwarte peper.

Serveer op beetgare pasta met versgeraspte Parmezaanse kaas.

 

 

 

Gegratineerde krokante paprika's met kappertjes

Toen ik een paar maanden geleden op straat anonieme posters zag met de uitnodiging - gedrukt op mooie foto's van kleurrijke groente - om meer "kleur" te eten dacht ik dat het Ministerie van Volksgezondheid eindelijk een beetje reclame maakte voor gezondere eetgewontes. Minder patat met, meer verse groente!

Kleurrijk eten, vooral in de grauwe en donkere wintermaanden, schijnt heel goed te zijn voor onze humeur en algehele gezondheid. Chromotherapie of kleurtherapie wordt meestal toegepast door patiënten in een "bad" van gekleurd licht te dompelen en ik geloof ook dat de kleur van ons eten onze mood kan beinvloeden.
Daarom eet ik tijdens herfst en winter zoveel mogelijk rode, oranje en gele groente en fruit (denk bijvoorbeeld aan prachtige pompoenen, mooie paprika's, zonnige sinaasappelen en zoete worteltjes!).

Wat een teleurstelling toen ik even daarna op de vervolgreclame's zag dat deze uitnodiging van een groot merk kwam die geen gezonde en lekkere eetgewoontes aan het promoten was maar de helaas gebruikelijke kant-en-klare viezigheden die zo veel mensen schijnen te prefereren.

Anyway, hier een recept om je eigen chromotherapie toe te passen op deze nog zo koude en natte dagen.
Rode (geel mag natuurlijk ook) paprikareepjes krokant gebakken in de oven met een donkergroene regen van kappertjes op azijn die een smakelijk contrast creëren met het zoete van deze mooie groente.
Simpel, snel en perfect als bijgerecht of bij de antipasti!

De muziek is van een van mijn favoriete zangers, Ivan Segreto.



Peperoni gratinati con i capperi

Ingrediënten voor 4-6 personen

4 rode of gele paprika’s
paneermeel
olijfolie
3 eetlepels kappertjes op azijn
zout
zwarte peper

Was de paprika’s en snijd ze doormidden.

Verwijder de groene kapjes en de zaadlijsten. Snijd het vruchtvlees in dunne reepjes.

Leg de paprikareepjes met de binnenkant omhoog in een grote ovenschaal bedekt met bakpapier.

Besprenkel ze rijkelijk met olijfolie en bestrooi ze daarna met paneermeel.

Breng op smaak met zout en peper en garneer met de kappertjes, goed afgespoeld onder koud water.

Leg de paprikareepjes in de voorverwarmde oven (200°C) voor 20 minuten of tot ze mooi krokant zijn geworden.

Eetbare landschappen: Carl Warner

Fotograaf Carl Warner maakt schitterende en sprookjesachtige landschappen van allerlei eetbare dingen, van mooi golvend rauwe zalm tot felgroene broccolistronkjes. Ik heb echt een hele tijd naar de kleinste fotodetails staan kijken om te ontdekken waar alles mee gemaakt was. De gordijnen van pappardelle en de schaaltjes van champignonhoedjes zijn simpelweg geniaal. :)
En de portretten van Warner hebben veel weg van de schilderijen van Reinassance kunstschilder Arcimboldo.

Fantastisch om te zin hoe deze man alles verwerkt tot magniefieke settings waar ik graag zou willen wandelen als Dorothy in The Wizard of Oz!