Net terug van de landelijke persvoorstelling van de film "Io sono l'amore" van Italiaanse regisseur Luca Guadagnino in het Tuschinski in Amsterdam, vanaf 26 augustus in de Nederlandse bioscopen.
Dat was twee uur lang genieten van ontzettend veel adembenemende schoonheid. Ik had eerlijk gezegd nooit verwacht om zoveel schoonheid in een film te kunnen ervaren, en toch.
Alles is stilistisch perfect: fantastisch camerawerk met zeer originele shots die door focusverandering de sfeer subtiel beïnvloeden, indrukwekkende en mooi gefilmde settings (de prachtige Villa Necchi Campiglio in hartje Milaan, San Remo, het Ligurisch plattenland en Londen), schitterend acteerwerk en prachtige details zoals het antieke servies aan tafel, de schilderijen aan de muur met o.a. stillevens van Modigliani - of was het Morandi? *** mijn kennis van de moderne schilderkunst gaat niet zo ver en ik twijfel tussen deze twee grote artiesten - de plastische versieringen van de prachtige oude panden in het centrum van Milaan en de close-ups van bloemen en insecten op het plattenland, om maar iets te noemen. Bovendien is een vrouwelijke orgasme volgens mij nog nooit zo mooi en gestileerd in beeld gebracht als in "Io sono l'amore" (Tilda Swinton geniet van de liefde met haar jongere Italiaanse minnaar midden in de natuur, heerlijk onder de zon).
Het chique "oud geld" in Milaan is ook heel goed in beeld gebracht: de prachtige, sobere kleren (van Jil Sander, een Duitse modeontwerpster i.p.v. een Italiaanse heeft waarschijnlijk met sponsoring te maken...) en parelkettingen voor Tilda Swinton zoals het een 'nooit-over-the-top' Milanese dame betaamt, de door Fendi vervaardigd klassieke herenpakken en bontcape van grootmoeder Rori (actrice Marisa Berenson, mijn God, wat heeft die vrouw haar mooi gezicht vervormd met botox en fillers...) plus de oh zo klassieke Birkin-tas van Hermès die Mrs. Swinton chic aan haar arm heeft hangen als ze naar de wasserette gaat.
Ook het verhaal vind ik adembenemend (klik hier voor een korte synopsis). De pathos wordt langzaam opgevoerd en je blijft constant gefascineerd kijken naar wat er op het scherm gebeurt.
Mede-toeschouwers Karin Luiten van Koken Blogo en Marina Vizzinisi van Radio Cucina vonden de film ook prachtig.
Het eten dat hier in beeld komt is niet alleen Italiaans: het favoriete gerecht van Edo, zoon van Russin Emma (vertolkt door actrice Tilda Swinton) is de ukha, ook oucha geschreven, een Russische vissoep, en in Londen worden er zittend op een bankje op straat prachtig gekleurde macarons van Ladurée gegeten uit een Harrods' tasje, zeer waarschijnlijk ook i.v.m. sponsoring.
De innovatieve uitvoering van de gerechten is bedacht door de beroemde Italiaanse chef Carlo Cracco en uitgevoerd door Diego, een van zijn koks. De prachtige versie van de baccalà alla livornese, bijvoorbeeld. Heel anders dan wat je uit het traditioneel recept zou verwachten - er komt zelfs een spuitbus van pas - en zo mooi en artistiek op een rechthoekig bord geplaatst zoals de "moderne" Italiaanse keuken dicteert.
Deze film is zeker een aanrader als je van mooie dingen en een goed verhaal met emotie houdt, ook al vind ik mijn eigen volk altijd een beetje drama queen-achtig zoals in "Io sono l'amore". OK, een beetje drama is wel wat de gemiddelde Nederlander van ons Italianen verwacht en dus denk ik dat deze produktie wel in de smaak van menige kaaskoppies zal vallen. :)
Dat hoop ik, tenminste. Ik raakte er in ieder geval ontroerd, geemotioneerd en geïnspireerd van.
*** UPDATE: Het is Morandi, zie deze link (in het Italiaans) met de natura morta (het stilleven) waar ik het over had.
Ciao Nico, ik vond het ook een prachtige film, met heel veel aandacht voor details en mooi camerawerk. Vooral dankzij dit laatste was ik zelfs af en toe de kluts kwijt: in welke tijd vindt het verhaal plaats? Begin vorige eeuw? Jaren '80? Super!
Geplaatst door: MarinaV | 21 augustus 2010 om 11:11
Ciao SuperVizz, de "jaren '70-'80 kleurtjes" van sommige beelden waren inderdaad heel mooi en af en toe een beetje verwarrend maar als ik denk aan Betta die met haar I-Pod uit de trein stapt, de moleculaire keuken en de "verrines" met de hapjes erin of de auto's op straat en de computers op kantoor denk ik: nu! Ondanks zulke details is Guadagnino het écht gelukt om er een tijdloze meestewerk van te maken.
Geplaatst door: Nicoletta | 21 augustus 2010 om 11:37